Σάββας Σερέτης, Αθηνοστάσιο

ISBN: 978-618-5339-12-8, σελίδες: 134, μέγεθος: 14x21εκ. Χρονολογία πρώτης έκδοσης; Μάιος 2018

Το έκτο βιβλίο του Σάββα Σερέτη αποτελείται από δεκατρία, εν συνόλω, κείμενα. Τρεις τριλογίες πεζού λόγου, μία ποιητική και ένα ακροτελεύτιο ποίημα.

Τα πρώτα κείμενα κάθε τριλογίας προέρχονται από το προηγούμενο βιβλίο του, Εκδρομή 1981 – 2017, Μετρονόμος, Αθήνα 2017. Ο λογοτέχνης στις τρεις εξ αυτών εξέτεινε το αρχικό «θέμα» παραλλάσσοντάς το ωσάν ορώμενο μέσα από καλειδοσκόπιο, μιας και όπως αντιλαμβάνεται αυτός τον κόσμο δεν υπάρχει μία μόνο, πάγια και αδιαμφισβήτητη, πραγματικότητα, αλλά εκδοχές της που επιλέγουμε – ή αυτές μας επιλέγουν. Στην τέταρτη κινήθηκε πιο ελεύθερα, διατηρώντας μοναδική συνάφεια μεταξύ των διηγημάτων τη χρήση αριθμών στη διαμόρφωση του λόγου του. Το ακροτελεύτιο ποίημα, ως «διά ταύτα», σφραγίζει μια συμπαγή ενότητα υφολογικά ομοιογενή, αλλά απολύτως απλωμένη σε όλα τα είδη λογοτεχνίας, από την πυκνή ποιητική γραφή έως τον μαγικό ρεαλισμό και το ωμό ημερολογιακό ψυχογράφημα.

«Waterboarding» είναι ο τίτλος της πρώτης (ποιητικής) τριλογίας, με τους στίχους «Εδώ στον βυθό με τα έπιπλα / αλάθητα μόνος» κοινούς και για τα τρία ποιήματα. Σπουδή στην αξέφευγη μοναξιά που αντηχεί «…σαν φωνές μακρινές παιδικών παιχνιδιών / ή αχός ημερών που ήταν να μην υπάρξουν / –από πότε;– / αξεδιάλυτοι ήχοι στη φόδρα της μέρας / ή όταν η νύχτα απλώνει το ρούχο της να στραγγίξει / κ’ οι στάλες του φεγγαρόφωτος λιμνάζουν στο πάτωμα / από μια επιμονή ανεξήγητη της βαρύτητας / να ζυγιάζει αξεδιάκριτα φως και σκοτάδι / στο βάθος του χρόνου ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια / με αδέκαστη πάντα παλάντζα…»

Στα τρία διηγήματα του «Circum mirabilium» εκτυλίσσονται δρώμενα κάποιου φανταστικού τσίρκου. Μόνο φαινομενικώς απλά στη γραφή τους, με νυστέρι το σκώμμα αποκαλύπτουν το γελοίο των κοινωνικών συμβάσεων και των ιδεοληπτικών εμμονών, κρυμμένο ελάχιστα κάτω απ’ την κοινώς αποδεκτή σοβαρότητα.

Στις «Διηθήσεις επί χάρτου» γίνεται η Κόλαση αδιαχείριστη – του καθενός η Κόλαση που κουβαλάει εντός του. Με σύνθετη, πολυεπίπεδη γραφή, τρεις ιστορίες ημαρτημένων, ώσπου, περιδιαβαίνοντας μακριά, θλιμμένος και ωχρός, με μια κατάνευση συγχώρεση χαρίζει ο Εωσφόρος – ή έστω την ευαισθησία των τύψεων.

Η «Ένορχις αηδών» είναι μια ανισομερής ενότητα, με τα θεματικώς ασύνδετα μεταξύ τους, εκτενή πεζογραφήματα να οδηγούνε «…στο τελευταίο σπίτι αυτής της κατηφόρας, στην εσχατιά, στο ακροτελεύτιο σημείο, εκεί που ο διασταλτός Χρόνος τερμάτισε να γράφεται, και το μολύβι άφησε μια τελίτσα στο αδιάσταλτο του Χώρου».

Και από το «Ακροτελεύτιο» η ακροτελεύτια στροφή:

(Αν είσαι «κάτι» ομορφιά,

ωστόσο τι νομίζεις;

ό,τι για σένα ξέρω

από το ανάλαφρο αεράκι,

αφού μονάχα αυτό σ’ αισθάνεται

κ’ ύστερα μου διηγιέται.

Έτσι είναι – άλλο για τον εαυτό σου μη πιστεύεις.

Σ’ το λέω εγώ

που έχω λύσει σχεδόν όλους τους γρίφους.)

 

Δείτε Ακόμη