Markos Delivorias, In Search Of Love

Τον Μάιο του 2014 ξεκίνησα να φτιάχνω έναν καινούριο δίσκο. Πηγή έμπνευσης ήταν άλλη μια φορά που συνειδητοποίησα ότι κάποια πρώην κοπέλα μου παντρευότανε η έκανε παιδί. Έτσι έφτιαξα το τραγούδι Girls, στο οποίο εξέφρασα την «αγανάκτηση» μου για το ότι αυτές οι κοπέλες δεν με περιμένανε για πάντα (χαμογελαστό emoticon, αστειεύομαι…), για την περίπτωση που άλλαζα γνώμη και επέστρεφα. Με λίγα λόγια παρατήρησα ότι οι άνθρωποι (ή εγώ τέλος πάντων) αναπτύσσουμε ένα είδος ιδιοκτησιακής νοοτροπίας απέναντι στους ανθρώπους, ακόμα και απέναντι σε αυτούς που εγκαταλείπουμε.

Έτσι μού μπήκε στο μυαλό η ιδέα να γράψω τραγούδια για τις σχέσεις μου, ανατρέχοντας στο παρελθόν, όπως ο ήρωας της ταινίας High Fidelity. Στην πράξη αναφέρθηκα στο πρόσφατο παρελθόν, καθώς αισθανόμουνα ότι τις παλιές σχέσεις τις είχα καλύψει, όσο τις είχα καλύψει, με παλιότερα τραγούδια. Η έμπνευση για κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα πίεσης. Και ούτε γράφω τραγούδια για όλες τις ιστορίες της ζωής μου.
Ηχογράφησα τον βασικό κορμό του δίσκου από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2014 στο home studio ενός φίλου ηχολήπτη, του Κώστα Περάκη, και στο Studio Shakti του Συμεών Νικολαΐδη. Όμως ο δίσκος συνέχισε να εξελίσσεται με καινούριες ηχογραφήσεις, αραιά τοποθετημένες στον χρόνο, ακόμα και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, πάνω από έναν χρόνο μετά από όταν ξεκίνησε. Όταν ξεκίνησα τον Μάιο του 2014, με διάθεση να φτιάξω έναν δίσκο για τον έρωτα κοιτώντας προς τα πίσω, δεν ήξερα ότι οι πιο δυνατές σχέσεις της ζωής μου βρισκόντουσαν μπροστά. Και κατά διαβολικό τρόπο ήρθαν η μια αμέσως μετά την άλλη, με έναν τρόπο που με μπέρδεψε. Και κατά έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, ο δίσκος ήταν εκεί για να παρακολουθήσει όλη αυτή την εξέλιξη. Η ζωή μού υπαγόρευσε, λοιπόν, έναν δίσκο που είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από όσο στην αρχή του φανταζόμουνα. Και εγώ ήμουν εκεί σαν δέκτης της ομορφιάς και της θλίψης, ήμουν το εργαλείο μέσω του οποίου αυτή η ομορφιά και η θλίψη καταγράφηκαν στην «ταινία», σε έναν υλικό φορέα ήχου. Δυο ταξίδια στο Los Angeles, ένα μαγικό μεθυσμένο πάρτυ σε ένα προάστιο της Αθήνας, μια μαγική περιπλάνηση στην νυχτερινή Αθήνα που κράτησε δυο μήνες, μια κατάθλιψη, το όνειρο ενός ταξιδιού στην Πράγα με την κοπέλα που θα μού την αποκάλυπτε.
Έκανα έναν δίσκο απόλυτα προσωπικό και αυτοβιογραφικό, όσο αφορά την θεματολογία του, και επιπροσθέτως απόλυτα προσωπικό όσο αφορά τον ήχο του, μια και έπαιξα όλα τα όργανα (ηλεκτρικές, ακουστικές, κλασικές κιθάρες, ηλεκτρικό μπάσο, πιάνο, ντραμς, φωνές και φωνητικά) με μόνους guests τον Simon Bloom, που έπαιξε ντραμς στο Aliki, και τον Θωμά Κατσικαδάκο, που έπαιξε ντραμς στο Sad Melancholy Eyes.
Εκτός από τα αυτοβιογραφικά ερωτικά τραγούδια, υπάρχει στον δίσκο το τραγούδι Love in the Fields, το οποίο είναι ένα κοίταγμα στο μέλλον, για μια σχέση που θα έρθει και άλλα δύο τραγούδια, που φαινομενικά σπάνε το concept του δίσκου. Είναι η Aliki που το έχω γράψει για την κόρη μου, με παιδικές ονειρικές εικόνες, όπως αυτή του πιγκουίνου σερβιτόρου (διαβάζεται ως παιδικό, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο μπορεί να διαβαστεί και σαν τραγούδι για έναν τύπο που είναι σε μια κρουαζιέρα με την αγαπημένη του) και το Rivals που φαινομενικά είναι ένα τραγούδι για έναν ντεσπεράντο και έναν κυνηγό κεφαλών που κυνηγιούνται για χρόνια στην Άγρια Δύση, αλλά το έχω γράψει σαν μεταφορά για την σχέση κυνηγιού και αλληλοσκοτώματος που αναπτύσσουν κατά την διάρκεια των χρόνων μια μητέρα και ένας πατέρας που έχουν χωρίσει, ελπίζοντας ότι κατά βάθος παρατηρούν και οι δύο ότι μοιράζονται μια όμορφη διαδρομή, αυτήν του μεγαλώματος του παιδιού τους.
Έτσι όλος ο δίσκος έχει να κάνει με την αγάπη. Όπως είπαν χρόνια πριν και κάποιοι που θαυμάζω πολύ ”All you need is love”. Οπότε… May it come to all of us.
Mάρκος Δεληβοριάς

Δείτε Ακόμη