Νίκος Αστεριάδης Ι Ελένη Στεφανοπούλου Ι Κωστής Καλημέρης, Σκόνη στ’ αμπέλια, Σπονδή στην άμπελο, τον οίνο, τη ζωή

ISBN: 978-618-5010-79-9, σελίδες: 144, σχήμα: 24x22εκ.

 

Το βιβλίο «Σκόνη στ΄ αμπέλια. Σπονδή στον άμπελο, τον οίνο, τη ζωή», με αφορμή το κρασί και τις συμβολικές του φορτίσεις, μιλάει στην ουσία για την ίδια τη ζωή. Τη ζωή που χορεύει στο ρυθμό των γεγονότων της καθημερινότητας, της ιστορίας, αλλά και τη Ζωή που πάλλεται στο περιθώριο της ζωής. Στις φλέβες της. Στις αρτηρίες.

Τα κείμενα, ποιητική αδεία, είναι μια σονάτα για τρεις, με μαέστρο τον ίδιο τον παραγωγό και σολίστ τους άλλους δύο γράφοντες. «Οι νότες, ρώγες από σταφύλι που έπεσαν εδώ κι εκεί ή που κλέψαμε από το στόμα των πουλιών.»

«Γιατί το κρασί είναι πετριά…»
«Γιατί μερίζεται την αλήθεια του χώματος και την αλήθεια του ανθρώπου…»
«Γιατί είναι ιστορίες φτιαγμένες με λέξεις…»
Ο Νίκος Αστεριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μαθητής του Ε’ Γυμνασίου Αρρένων και αργότερα φοιτητής στις ΗΠΑ, όπου απέκτησε το πτυχίο Χημικού Μηχανικού. Λάτρης της γης και του κρασιού στην «άλλη» του διάσταση. Δημιούργησε μικρό αμπελώνα όχι από οικογενειακή παράδοση ή βιοποριστικούς λόγους, αλλά γιατί τον χτύπησε «πετριά». Πιστεύει στη μάνα γη και όσα αυτή μπορεί να προσφέρει όταν ανταλλάσεις ενέργεια μαζί της. Ζει στην Αθήνα και συχνάζει σε μπαράκια. Αγαπά το φως του Αιγαίου.

Η Ελένη Στεφανοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα με ρίζες που απλώνονται στη γη της Ιωνίας. Αν και από μικρή της άρεσε να παίζει με τις λέξεις, λοξοδρόμησε προς τα Νομικά, για να επιστρέψει οριστικά στη γραφή. Της αρέσει να γράφει κυρίως πεζά που γέρνουν προς την ποίηση και να ανακατεύει τον οίνο με το πνεύμα. Το 2010 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο «Χαίρε πέτρα» από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, ενώ καθ’ οδόν βρίσκεται η έκδοση του βιβλίου της με δοκίμια «Ανάμεσα στο Ωραίο και το Υψηλό» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Δοκίμιά της έχουν δημοσιευθεί και στο περιοδικό «Πόρφυρας».

Ο Κωστής Καλημέρης σπούδασε πολιτικές επιστήμες και  ασχολείται με την κριτική της λογοτεχνίας. Πιστεύει πως μια αξιόλογη ερμηνεία της ζωής πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη δική μας σύλληψη γι’ αυτήν. Διαφορετικά κάθε ερώτημα πεθαίνει ή συμβαίνει να παραμένουμε συνέχεια κολλημένοι σε ένα σταυροδρόμι. Πολλές στιγμές μέσα στην καθημερινότητα είμαστε η ιστορία ενός αιχμαλώτου.
Το κρασί στην προσωπική του ζωή ήταν πάντα, και με μέτρο, το παρένθετο πρόσωπο που πρόσφερε τη σπίθα για να συμβούν ιστορίες του στυλ “besa me mucho”.

Δείτε Ακόμη