Γιώτα Βασιλακοπούλου, Το ψυγείο των ματαιώσεων

ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΤΩΝ ΜΑΤΑΙΩΣΕΩΝ

Το ψυγείο των ματαιώσεων
και των απογοητεύσεων αδειάζει.
Καταβρόχθισα το τελευταίο πικρό ζαχαρωτό
σκέτο δηλητήριο ωριμότητας
χωρίς δάκρυα.
Δειπνούσα τις σάρκες μου καιρό.
Κάθε όνειρο και μια ματαίωση
κάθε έρωτας και μια απογοήτευση
κάθε φιλία και μια προδοσία
κάθε ελπίδα και μια διάψευση.
Οδεύω κατάκοπη· αλλά όρθια και αρτιμελής
αν εξαιρέσεις ότι η καρδιά υποφέρει από μοναξιά
μα πάντα έτσι ήταν.
Το κορμί χορτάτο, αλλά οι γεύσεις πια γίναν όλες ίδιες.
Κάποτε όλα φάνταζαν αλλιώς
αλλά το ψυγείο ήταν πλήρες,
κατάφορτο, προδοσίες έτοιμες προς βρώση.
Όλα έχουν ένα τέλος.
Ευτυχώς.
Ίσως…

 

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Βουλιάζω σε βαθιά νερά.
Με ρουφάει το σκοτάδι τους.
Ντύνεται η ψυχή μου
τον αδιαπέραστο μανδύα τους.
Σαβανώνεται
αργά
ασυνείδητα
αθόρυβα
επικίνδυνα υπόγεια.
Περνάω μπροστά από καθρέπτες
και προσπερνώ
δεν με συναντώ πουθενά.
Μόνο κάποιες μικρές στιγμές
σα φλογίτσες κεριού
αχνοφέγγουν, μια ψυχή ατόφια
μέσα από τόνους λάσπης
σαν μια μουσική, που έρχεται
από μίλια μακριά.

Δείτε Ακόμη